José María Olazabal: “Jon Rahm zou geschiedenis kunnen schrijven, maar ik weet niet of hij dat nu al kan doen”

Golf blijft een passie voor José María Olazabal. De golfer uit Hondarribia (Gipuzkoa) is net 59 geworden en zijn liefde voor de sport is nog steeds intact. Het is alsof hij nog een kind is dat leerde golfen naast het ouderlijk huis op de golfbaan van Jaizkibel, waar zijn grootvader en vader het land verzorgden. Hij krijgt zelfs tranen in zijn ogen als hij aan Seve Ballesteros denkt. De tweevoudig Masters-kampioen (1994 en 1999) is onlangs door de nieuwe voorzitter van de bond, Juan Guerrero-Burgos, aangesteld als sportadviseur voor de nationale teams en het programma Pro Spain, dat jongeren ondersteunt bij hun overstap naar de professionele wereld. Tijdens zijn bezoek aan Madrid om deze generatie te begeleiden, blikt Olazabal terug op het verleden en het heden.

Vragen. Vind je de rol van leraar leuk?

Antwoord. Ja, ik geef graag les. Golf heeft mij alles in het leven gegeven. Ik kom uit een generatie waarin we elkaar moesten helpen. En die cultuur overheerst. In die tijd hadden we nog geen technologie en geen video's. Ik heb getraind met José María Cañizares, Pepín Rivero, Manolo Piñero…, we deelden een kamer en ik wendde me tot hen als ik verdwaald was. Nu probeer ik die cultuur bij jongeren te behouden. Ik zal geen grote prestaties leveren in deze sport, maar ik kan wel doorgeven wat ik heb geleerd aan de generaties die het moeilijk gaan krijgen, omdat het niveau zo hoog is.

V. Wat wilt u overbrengen?

A: Ik heb het niet over techniek. Iedereen heeft zijn eigen coach. Ik wil jullie mijn respect voor het spel overbrengen. Golf is een manier van leven. Als je speelt, ontstaat er een strijd tussen de duivel in jou en de positieve persoon die je wilt zijn. We hebben het allemaal wel eens meegemaakt: zelfs de beste speler ter wereld heeft weleens destructieve gedachten gehad. Kinderen moeten zich ervan bewust zijn dat ze niet de enige zijn die dit meemaakt en dat ze ermee moeten leren leven. Praat met die duivel en zeg: "Laten we deze reis samen maken."

V. Is het moeilijk om respect te leren?

A. Dat denk ik niet. Het mooie aan golf is dat je zelf kunt oordelen. Als je vals speelt, doe je dat voor jezelf. Als je alleen gaat trainen, wat heb je er dan aan als je een slag mist en zegt dat je par hebt gehaald? Golf leert je dat er geen snelle oplossingen bestaan. Of je werkt hard, of je doet niets. Hij is een groot leraar van het leven. Over het algemeen hebben de kinderen die dit niveau bereiken goede waarden omdat deze sport hen is bijgebracht. Nederigheid is een wezenlijk onderdeel van golf. Je kunt niet denken dat je groter bent, want dat zet je op je plek. We hebben allemaal wel eens een crisis gehad waarbij we ons afvroegen of we ooit nog goed zouden spelen.

V. Ziet u veel verschil tussen de jongeman die u was en de jongeman van nu?

A. Zonder twijfel. Wij waren onschuldiger, wij hadden niet de kennis die jongeren van vandaag hebben. Je moest met Nick Faldo of Seve spelen en je voelde je geremd en bang toen je aankwam. Deze generatie kent geen angst. Ze zijn beter voorbereid dankzij alle informatie die ze hebben. En met bruut zelfvertrouwen, omdat ze gebaseerd zijn op cijfers en data. De twijfel verdwijnt. Noodzaak heeft ons tot spelers gemaakt. Maar als ik moest kiezen, zou ik blijven hangen in het tijdperk waarin ik leefde. Het was een avontuur, je wist niet wat je daar allemaal kon vinden, er waren geen voorzieningen. In de eerste jaren op het Europese circuit moest ik met mijn tas vol ballen rondreizen en een plekje zoeken tussen de caddies . Er waren geen officiële hotels of vervangende auto's. Wij verdienden onze kost. Dat is prehistorie. Tegenwoordig is alles professioneler, er is geen ruimte voor hiaten. En één ding maakt mij verdrietig: we zijn het samenleven en de persoonlijke relaties kwijtgeraakt. Vooraf, na het spelen, gingen we naar het hotel, speelden kaarten en vertelden elkaar over ons leven. Vandaag hebben ze nergens tijd voor, het is volledige toewijding.

V. Is er een haast om alles nu te willen hebben?

R. Ze willen alles van eergisteren. Dat werkt niet bij golf. Het is meer een marathon dan een 100 meter race. Je hebt enorm veel doorzettingsvermogen nodig. Je kunt er veel uren in steken en toch geen resultaat zien. Je hebt een sterk karakter nodig om niet in te storten.

V. Hoe kijk je vandaag de dag tegen golf aan?

R. Het is jammer dat het zo verdeeld is. Het is heel moeilijk op te lossen. Wij hebben het allemaal gemerkt. Vroeger was er een status quo die niet perfect was, maar wel voldeed aan de behoeften van het publiek. Tegenwoordig gebeurt dat niet meer vanwege de scheiding tussen LIV en de rest van de circuits. Het maakt mij verdrietig. Golf is een prachtige, aantrekkelijke sport en als je de beste wedstrijden niet meer samen kunt zien, verlies je toch wat interesse.

V. Vindt u LIV een leuk product?

A. Nee. Noem me traditioneel, maar ik hou niet van het format, ik hou er niet van dat ze allemaal tegelijk uitkomen, in drie dagen, zonder pauze, met al die toeters en bellen eromheen, de muziek... Het maakt me verdrietig dat geld de golfsport heeft verdeeld. Het gaat om het geld, daar bestaat geen twijfel over. Ik heb altijd respect gehad voor de beslissing van degenen die zijn vertrokken. Als je een vinkje voor me had gezet met een aantal nullen, had ik dat misschien ook gedaan. Maar het is jammer dat geld in zo'n korte tijd heeft vernietigd wat in zoveel jaren is opgebouwd.

V. Was u verrast door Jon Rahms beslissing om naar LIV te gaan?

R. Ja, ik moet eerlijk zijn. Ik was een beetje verrast. Ik blijf erbij, ik respecteer dat je onder die voorwaarden vertrekt, met de enorme hoeveelheid miljoenen die ze voor je op tafel leggen. Ik heb respect voor hem, maar ik was toch verrast omdat Jon heel duidelijk was geweest in zijn woorden en omdat hij een buitengewone toekomst had en de kans om geschiedenis te schrijven in deze sport, om gouden bladzijden over golf te schrijven. En ik weet niet of hij dat nu nog kan. Ik weet niet of spelen in LIV de beste voorbereiding is om te kunnen excelleren in de grote competitie. Vanuit mijn oogpunt is dit niet de beste optie. Het kan vooral uw concurrentievermogen schaden. Ik twijfel nooit aan Jons eigenliefde, werk en houding. Als hij dit jaar de Masters haalt, zal hij er alles aan doen en zich zo goed mogelijk voorbereiden. Maar de rest van het seizoen, 12 of 14 toernooien spelen zonder cut, met 54 spelers... dat is niet hetzelfde als spelen tegen 150 spelers en weten dat je naar huis kunt gaan. Het maakt me ontzettend verdrietig dat Jon niet tot de beste 50 van de wereld behoort [hij staat op plek 54]. Hij is een topper en hij zou bij Scheffler moeten zijn, elke week vechtend om alles te winnen.

V. Wat zou Seve van LIV vinden?

R. Hij was een voorstander van de mogelijkheid om te spelen waar je maar wilde, maar geschiedenis was ook erg belangrijk voor hem. Het liet sporen na, markeerde een tijdperk. En ik denk niet dat LIV je dat gaat geven.

V. Hoeveel weet je nog van Seve?

A. Heel veel. Het is Mastersweek, zodra ik binnenkom. Als ik het British Open op televisie kijk. Ik mis hem. Hij heeft veel deuren voor ons geopend, hij heeft grote dingen gedaan voor de Europese golfsport op wereldniveau, hij had een buitengewone charisma en was een voorbeeld op de baan: houding, vechtlust, nooit opgeven...

V. Wat is het aan de Masters dat een kanaal is geworden voor het uitzenden van Spaans golf, van Seve tot jou, Sergio García, Jon Rahm?

R. Augusta heeft een vastberaden speler nodig. De sleutel is afstandscontrole met de ijzers en het korte spel. Wij spelers hebben allemaal een heel, heel goed kort spel.

V. Wat vind je ervan dat Tiger nog steeds vecht om aan de top te staan?

R. Deze sport is verslavend, maar dat is moeilijk uit te leggen. Niemand van ons is met pensioen gegaan, want het zit in ons bloed. Als Tiger wil, kan hij een inspiratiebron zijn voor veel jongeren. Hij en ik hebben veel respect voor elkaar.